Het begin was dus het moeilijkst. Mijn motor kleding terug uit de kast gehaald en dan geconfronteerd worden met 6 mei 2007. De datum die mijn leven toch heeft veranderd, hoe onbenullig het ook voor sommige mensen is. Sommige hebben minder geluk, maar goed.
Mijn motobroek die op de kant van mijn 'slecht' been nog open stond, mijn linker bot die vuil was van de grond die ik geraakt heb, en dan mijn helm... Een serieuze plek rode steen afdruk op de plaats waar ik de grond heb gekust.... Het deed me terug even twijfelen... is dit het nu echt waard, dit risico dat tot niets leid, enkel wat plezier... en dan nog idividueel plezier...
Maar het was nu of nooit. Eens de kleding aan was en de motor draaide was alle twijfel weg. De versnelling in 1ste, en het was of dat er niets was gebeurd... alhoewel.
Als ik moet terugschakelen doet mijn knie pijn. De bovenste vijs in de knie (jaja, ik heb er 9) die is een beetje te lang en die loopt dus recht door het bot. Dit scherpe kantje duwt op een zenuw of zo en dat doet pijn. Dju. Ik hoop dat dit na mijn 2de operatie in orde zal zijn. Want ik heb genoten. Het was toch een stap dichter, dichter tegen het feit dat ik dit nu kan gaan afsluiten. Mei 2007 was mijn slechtste maand ooit. Ik hoop dat het ook mijn slechtste maand blijft want zoals in de film Forrest Gump :
'Life is like a box of chocolates…you never know what you’re gonna get’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten